Karşımda kocaman güneşim.Yitirdim onu milim milim.Oysa o,her gün batardı.Her gün bugüne küser, yarına kucak açardı.Güne küskün güneş,güneşe küskün ben..Oysa günümü aydınlatmak için geleceksin yeniden.Hayatta güneşin güne sevdalanması kadar büyük olsaydı sevgiler,yirmi dört saat bile sürmezdi küskünlükler.Lâkin hayat çetin,yollar engebeli.İllâ ki silmek gerekir bizi düşürmeye yeltenenleri.Ve yüceltmeli bizi düşünenleri.İllâ ki sevmek lazım küskünlükleri.Öyle ya, güneşin dili tutulur;ay, gün ve güneşin kucaklaşmasına mâni olur.Kâinatın en görkemli sevdası bile acıyla yoğrulur.Güneş, günden ayrılmak istemez,gün güneşi bütün varlığıyla kucaklar ama güneş kayar gider günün kollarının arasından, yeni bir günü doğurmak üzere..Her gün,bu aşktan ''doğar'',her batış yeni bir ''doğuma'' gebedir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder