Kazanmak ve ulaşmak için ciddi emek sarf ettiğimiz şeyleri gün geliyor Allah bize lutfediyor. Sonra onu tekrar kaybedeceğimizi tamamen çıkarıyoruz aklımızdan.Sahip olduklarımızın birer lütuf olduğunu unutup olması gerekenmiş gibi algılamaya başlıyoruz.Ve işimizi, eşimizi, dostlarımızı,sağlığımızı, paramızı "cepte" zannediyoruz. Sahi ne çok şeyi cepte zannediyoruz biz!Biz insanoğlu alışmaya da şımarmaya da meyilli yaratıklarız. En vefalımız bile gün geldiğinde nankörlük ediyor. Alışmaya ve şımarmaya meyilli olduğumuz kadar nankörlüğe ve unutmaya da meyilliyiz. Özümüz iyi, yaratılanı yaratandan ötürü sevmeye çalışırken birilerine 'oksijen israfı' diyiveriyoruz öfkelenince. Dedim ya nankörüz biz. Bunun sonucunda bir şeyleri "cepte" olarak görüp salıveriyoruz. Kırıcılaşıyoruz, idealistliğimizi yitiriyoruz, şükürsüzleşiyoruz ki bu bizi günden güne doyumsuzlaştırıyor.
Dünya güzellikler sunacaksa hep, cennet neden var o vakit? Boşa dememişler dünyada her şey insan için diye. İyi olan ve kötü olan her şey.
Senin sahip olduğunu sandıkların, her an kaybetme ihtimalinin olduğu birer lütuf. Hayatta hiç kimse, hiçbir iş hatta canın bile "cepte" değildir.
Vesselam.
