Bu aralar çokça hissettiğim his tam olarak eksiklik ve geç kalmışlık biliyor musun?Son sınıf olmanın verdiği 'üniversite yıllarından an-lar yakalama çabası' kat be kat arttı.Sen bu yazıyı okurken kaç okurun üniversite son sınıfta olduğunu bilmemekle birlikte henüz yaşamayanlara,benzer hisleri tadacaklarını belirtmek isterim.Yaşamış olanlara,mütebessim selam ederim.Yirmili yaşlardaki bizlerin hayatında büyük iki dönüm noktası var,sen de biliyorsun.Çocukluk döneminde okulun başlaması ve yetişikinlik döneminde bitiyor olması.Hâl böyle olunca düşünüyorum.Sen de düşünmüşsündür,düşünmüş olmanı umuyorum.Mesela annemi daha iyi anlıyorum artık.Her geçen gün onun gözlüğünü daha çok takmaya başladım.Annemin gözünden bakmaya başlayınca ''sarraflığımın'' arttığını hissediyorum.Kim tekme atar,kim kucak açar daha iyi görebiliyorum.Sen de yap,anlayacaksın,belki de benden önce yapmaya başladın kim bilir?Ben bir de ne yaparım bilmek ister misin?Çok sevdiklerime,en sevdiklerime annelerinin gözünden bakarım..Zannımca insan bu yaşta başlıyor hem ata,hem evlat olmaya.Hepimiz evlatız neticede.Annem de evlat,dedem de,ben de,sen de.O yüzden ne olursa olsun seni evlat edeni üzme.Kuş olmak gibi bir şey bu.Kuş olabilme yetin kadar onları üzmeye yetkin.Bunu bana söyleten tik taklar başladı yine hükmetmeye kalbime.Zaten bu aralar kalbim 'küt küt' değil tik tak atıyor.
