Sesleri Dinle

Güne sınırlarımdan,bilinçaltımın  kısıtlarından sıyrılarak başladım bugün.
 'Şimdi,burada ne düşünüyorsun?' diye sordum kendime.

Kendim?

İnsanın 'kendi' ruh-beden bütünlüğünü mü yansıtır salt?
Bedenden sıyrılan ruh, özgürlüğü tanımlayamaz mı?
Ruh yalnızca ölümle mi sıyrılır bedenden?
Ruhlar bedensiz olsaydı kaç özne sığdırabilirdim en fazla hayatıma?
Ruhunu bile bile,göre göre sever miydim yine aynı kişileri?
Aynı kişiler mi olurdu etrafımda ya da?

Buydu sorularım.
Yanıtlara erişebilmek sol yanımdaki o naif organın sesini dinlemekle mümkündü.
Bi kısmını yanıtladım da.
Birini ilk gördüğümde kanım ısınmamışsa,kalbim ona çarpmamıştır.
İşte o an bedensizleştiği andır ruhların.

... geçiyor.

Bekleyerek.
Özleyerek.
Örselenerek.
Küserek.
Erteleyerek.

Kavuşmadan.
Doyamadan.
Erekleri gerçekleştiremeden.
Yahut gerçekleştirerek.

Yarım yarım.
''Şimdi ve burada''yı yaşayamayarak.
Geçmişle hesaplaşarak.

Gelecek için ''daha iyi olacak'' diyerek.
Bugünün dünün geleceği olduğunu hesaba katmayarak.
Sevgisizlikle.
Anlayışsızlıkla.
Sökükleri dikmeye çalışarak.
Ve çalışarak.
Kısacası;
Öyle ya da böyle.
Geçiyor.
Zaman.

Ömür.

Değişim

Etraf öylesine güven vermiyor ki ontolojik saklantılar var zihnimin kapı arkasında.

Ve öylesine kapattım ki dünyamı,yazdığım her harfi kendime saklar oldum.

'Acaba'lar o kadar fazla ki,kapılarımda gardiyan.

Milyon tane kapı,milyonlarca acaba.

Çok sular geçmiş köprüden.

Aileme,sevdiğime,dostlarıma ve sınıf arkadaşlarıma

Geçen dört yılın ardından mezuniyet yaz'ı.Son yaz,öğrenci sıfatıyla yazdığım son yazı.Öncelikle hayattaki şanslı kişilerden olduğumu düşünüyorum.Ailem en büyük servetim.Annem: 'bütün ilkleri seninle yaşadık,ilk adımların,ilk diş çıkarışın hepsi dün gibi aklımda' dediğinde aslında onu bugüne kadar hep anladığımı sandığımı ama aslında hiç anlamamış olduğumu anladım.Ben kendimin o hallerini bilmezken o benim her halimi bilendi,hemhalimdi.Ve babam.Çınarım.Bugüne onların gözünden bakmayı denedim hep.Meslekten öğrendiğim en mühim ve en benimsediğim ilke empati,kurulamaz hale geldi söz konusu ailem olunca.Beni benden iyi bilenle beni bana bulduranla empati kuramadım.Eminim hiçbirimiz bu duyguyu tatmadıkça onları tam anlamıyla anlayamayacağız.En sevdiğimle beklediğimiz gelecek yıllar bugün oldu.Bu da bitti.Ve her bitiş yepyeni bir başlangıç.
Samsun'da olduğum süre boyunca birbirimize kardeş olup,aile olup,dost olup beraber yürüdüğümüz dostlarım Kübra ve Vildan;iyi ki varsınız,iyi ki vardınız.
Yol uzun.Söyleyeceklerim çok.
Vedalaşmak isteyip de vedalaşamadığım,helalleşemediğim sınıf arkadaşlarım her şey gönlünüzce
olsun.Başarılı psikolojik danışmanlar olmanız dileğimle.

Her Şeyden Önce

Bırak ıslatsın yağmur.Denizi seyret,martılara ekmek at.Gökyüzüne dokun.
Evet.
Göğe dokun.
Gök sana,sen sana yakın.
Sen batım sarısı rengi,sen ömrü günlük.

İyisi mi,omzuna yasla başını.
O vakit hissedilmez olur yük.
Kendine eğil,kendine doğru'l.
Göz ol,kulak ol kendine.
Kendini bilsen yeter.
Kendini bil sen...

Biletler Benden

  Bir ben, bir de yol arkadaşım:mor menekşe mutluluk.Gülümseyerek,selamlayarak başlasın yolculuk.İlkin sohbet ederiz,gündemden,saf çıkarcıların artmasından,aşklardan,ilişkilerden,samimiyetten.Biz konuştuk Allah arttırsın sohbet minderlerini dertleri omuzlayanlar kaldırsın!Omuzladığımız onca toplumsallıkla,kendimizle devam edelim yolumuza.Sokakta oynayan çocuklara katılırız belki.Kan ter,devam ederiz.Gün biziz,yol sensin mutluluğum;yolculuk da.Sonra  yürürüz biraz.Bir ses,bir sus.Mola veririz bir kıyı kasabasında.İskelede yosun kokusu.Hayattan konuştuğumuz yeter,hayatı konuşturalım biz.Gün olmuş,mazimiz.Belki göğe dokunuruz.Yahut gök dokunur avuçlarımıza sağanaklarıyla.
Sen sana,ben bana,biz bize;öylece...
Göğümdesin,gönlümdesin.
Mutluluğumsun.Haydi bi' mola.Rüzgar haşmetli.Yapraklar savruk.
Sinemamdasın mutluluk.Haydi gitme bi' film daha izleyelim.
Biletler benden.

Zaman,''geçeceksen geç,geçmeyeceksen bu kadar örseleme'' diye söylenenlere:

Zamanın çalışma mekanizması;ömürdür.