Geçen dört yılın ardından mezuniyet yaz'ı.Son yaz,öğrenci sıfatıyla yazdığım son yazı.Öncelikle hayattaki şanslı kişilerden olduğumu düşünüyorum.Ailem en büyük servetim.Annem: 'bütün ilkleri seninle yaşadık,ilk adımların,ilk diş çıkarışın hepsi dün gibi aklımda' dediğinde aslında onu bugüne kadar hep anladığımı sandığımı ama aslında hiç anlamamış olduğumu anladım.Ben kendimin o hallerini bilmezken o benim her halimi bilendi,hemhalimdi.Ve babam.Çınarım.Bugüne onların gözünden bakmayı denedim hep.Meslekten öğrendiğim en mühim ve en benimsediğim ilke empati,kurulamaz hale geldi söz konusu ailem olunca.Beni benden iyi bilenle beni bana bulduranla empati kuramadım.Eminim hiçbirimiz bu duyguyu tatmadıkça onları tam anlamıyla anlayamayacağız.En sevdiğimle beklediğimiz gelecek yıllar bugün oldu.Bu da bitti.Ve her bitiş yepyeni bir başlangıç.
Samsun'da olduğum süre boyunca birbirimize kardeş olup,aile olup,dost olup beraber yürüdüğümüz dostlarım Kübra ve Vildan;iyi ki varsınız,iyi ki vardınız.
Yol uzun.Söyleyeceklerim çok.
Vedalaşmak isteyip de vedalaşamadığım,helalleşemediğim sınıf arkadaşlarım her şey gönlünüzce
olsun.Başarılı psikolojik danışmanlar olmanız dileğimle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder