5 Mart 2013 Salı

Uçurtmayla Bakışmak:


Bir kez kaçırdım elimden en sevdiğim rengârenk,uçurtmamı.Zaten,sadece bir kez uçurtma uçurabildim.Yalnızca bir kez cesaret edebildim.Gökyüzümle aramda bir yoldu uçurtmamın ipi.Kopmazdı,emindim.Ben,onunla gökyüzüme dokunabildim.Elektriği ileten tel gibiydi ipim.Gökyüzünü avuçlayabilmeme vesileydi.Hayran bakışlara maruz kaldım.Uçurtmamın görkemi göz kamaştırır nitelikteydi.Bazen benim de gözlerim kamaşır,onu görememekten korkardım.Elimdeydi oysa.Görememekten neden korkayımdı ki?Korkuyordum yine de.Öylesine değerliydi.
Sonra...
Makarası elimdeydi ipimin.Ama kendisi yoktu.Uçurtmamı hiç uğruna rüzgâra teslim etmiştim.Kendi gözlerimle.Uzaklaştı uçurtmam.Kıvrımlar çizerek uzaklaştı.Bensizdi,yalpalıyordu.Ona yetişmeye çalıştım.Koştum ardından.Ta ki, kıvrımlar noktaya dönüşene dek.Bu seçiş onun muydu,vaz'geçiş bana mı aitti yıllar sonra bile çözebilmiş değilim.Uçurtmam çocukluğumdu.Uçurtmam dostluğumdu.O,sevgiyi anlatma biçimimdi.Şimdi,gökyüzünde en sevdiğim parçam var benim,aramıza köprü olup,yıkılan uçurtmam var.Kaçınılmaz ki yer çekimine yenik düştü.Eminim ki o,benim her gün göğe baktığımı bilerek bakar bulutlara.Uçurtmalar ve sahipleri birbirini iyi tanır.Birbirini bu kadar tamamlayan,böylesine aynı iki parça ;her gün gökyüzünde bakışır.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder