Nice aşklar, nice kavuşmalar, nice ayrılıklar yaşadı istasyonlar.Kadınlar eşlerini,analar evlatlarını gözü kapalı yolcu etti göz yaşlarına göz yumarak.
Gözlerini yumdukları kadar yanaklarını ıslatarak.Yolculuk,ayrılık,hasret...
Birbirlerine yolladıkları mektup sahibine varana kadar zaten gelirdi vuslat.
Şimdi istasyonda başlayan fotoğraf dolu nostaljik yolculukta hüzünlerime mendil sallıyorum,en beyazından.
İstasyonlar küçük ama kaç dünya geldi geçti içinden.İnsanoğlu gibi...
Hepimizin hayatı böyle değil mi?Nice trenlere tercih edilmedik mi çoğu zaman?
Nice konukları bir diğerine tercih etmedik mi?
Seçimlerle geçtik,zaman geçtikçe restore ettik kendimizi ama hiç değişmedik.Yenilendik ama hep aynıydık.
Dünyanın yolcusuyuz,yolcumuzun istasyonuyuz.
Nice trenler geldi geçti kimi yarıda kaldı,raydan çıktı,kimi başka istasyonlara uğrasa da hep yanımızdaydı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder